ระยะห่าง

วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต

ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา

บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป

แต่กลับบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น..

จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย

ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน

เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน

สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย

บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า

ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จักคนคุ้นเคย

หรือ

คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่…

บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย…

จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน ..

ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้ …

และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น ..

แต่ในทางกลับกัน.. ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา

จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น

กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก .. กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป ..

แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่

แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ..

ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา

พอ ๆกับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก..

ไม่มีมาตราวัดใด ๆที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้

และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่

เท่ากัน..

เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน

1ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็

เป็นได้ ..

และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน ...

เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว

เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ..

กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก

เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง

กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่ .

เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป..

แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่

ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด..

เคยรู้สึกใช่ไหมว่า ..

ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี

กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม…

กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก

แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน..

ขณะที่บางคนวิ่งตาม

ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า

และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี

โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน..

เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม

พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น

บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา

.. ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน

ไม่เคยรับรู้ว่า ..

ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน

แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น

ไม่ต้องห่างไป แต่ เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ ..

ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ

การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก

แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน…

บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต..

ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม..

ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม

ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลา

ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง

ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย…

ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์..

เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา

ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป

เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า

ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง

เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ

ไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน

เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน

เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่าง

หนี..เสียอีก..

แล้วคุณ ๆ เล่า

เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม..

เคยรู้สึกไหมว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึกเป็น

กลับเป็นตัวแปรผกผันกัน

เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ๆ

หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม.???

เคยคิดกันบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดิน

ตาม และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับเท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่า

กัน.....

(ถ้า3ปีไม่จบแฟนขอเลิกทำไงดีหว่า!) ขอบคุณข้อมูลดีๆจากสาระแน.คอม